Crocodile1963
10.Ağustos.2010, 14:27
http://www.bursasporum.com/foto_ayar.php?file=uploads/86acahe2rn4gx61e7uv59.jpg&width=300
..“Ben geri gelemem oğlum oradan” Derin sessizlik bir kez daha sarmıştı ortalığı. Derin, kesif, ıssız... Ağzımdan çıkan birkaç fesat kelime, bütün sesleri -benimkini; Levent'in, Şadırvan'ın nazlı nazlı dökülen suyunun, yoldan tek tük geçip giden arabaların, her şeyin ama her şeyin sesini- olanca karanlığıyla boğup yok etmişti. Gelip arsızca dudaklarıma konan ve oradan geleceğe dair acıları erkenden fısıldayan felaket tellalı kelimelerce yaratılmış kâfir bir sessizlikti bu. Ne benim suskunluğumdandı, ne de Levent'in duyduklarıyla içine düştüğü şaşkınlığından. Saniyeler geçtikçe büyüyor, doymak bilmez bir kara delik misali kendi kötücüllüğü haricinde kalan her şeyi yutup yok ediyordu. Ben o sözleri ağzımdan çıkarmakla teslim olmuştum zaten sessizliğe. Silkinip karanlık ağırlığı üzerimden atan, sonrada omzuma attığı okkalı yumrukla beni de çekip çıkaran Levent de olmasa, sanki oracıkta bütün umutlarımı daha başından alıp götürüverecek gibiydi. “Saçmalama lan!” dedi hiddetle, “Ağzından yel alsın, hayırlı konuş biraz!”
Konuşmak kolay ya, sanki o kelimeleri ben söylememiş gibiydim. Kendi dilimden, onun başıbozuk sözlerinden ürpermiştim. Neden sonra zoraki bir gülümsemeyle:
“Tamam, tamam. Şampiyonluk görmeden hiçbir yere gitmem zaten, merak etme” demiş ve dağıtmaya çalışmıştım üzerime çöküp kalan sevimsiz ağırlığı. Meğer o sözlerin kapkara gölgesi beni kuşatacak, bir daha hiç gitmeyecekmiş. Meğer haklıymış, ben gerçekten de dönmeyecekmişim.
...Yoksa ben müjdelenmiştim. Sıradan bir faniye verilecek en yüce ödülle, şahadetle ödüllendirilmiştim. Kelimelerin taşıyamayacağı, anlatamayacağı, kalplerin sezemeyeceği, gözlerin göremeyeceği bir ferahlığın; sonsuz ve ilahi bir saadetin eşiğindeydim. Apaktım.
Ecdadın inancıyla, imanıyla, kanıyla, canıyla vatan eylediği toprakların dirliği için kefeni boynunda çarpışmak nasipmiş bana. Anca bir ay kalabildiğim Mardin Savur'un vatan toprağına, onu savunurken düşmek.
...Kimseye duyuramayacağım ama âlemlere asılıp kalacak sesimle son bir kez haykırdım “Bursaspor” diye, “Ankaragücü” diye!
“Şehidin Emaneti BursAnkara” kitabından alıntıdır.
Şehit edilişinin 17. yılında Teksas Tribünü'nün Abdül Ağabeyi Şehit Asteğmen Abdülkerim Bayraktar'ı Salı günü saat 19:30'da Pınarbaşı'ndaki şehitlikte kabri başında anmaya gidiyoruz. Yıllarca hayal ettiği, adına besteler yaptığı şampiyonluğu göremeden aramızdan ayrılan Abdül Ağabeyimiz'e şampiyon Bursasporumuz'un kupasını götürüyoruz. Abdülkerim Bayraktar ve şehitlik ziyaretine tüm Bursasporlu taraftarlar davetlidir.
Bursasporum.com
..“Ben geri gelemem oğlum oradan” Derin sessizlik bir kez daha sarmıştı ortalığı. Derin, kesif, ıssız... Ağzımdan çıkan birkaç fesat kelime, bütün sesleri -benimkini; Levent'in, Şadırvan'ın nazlı nazlı dökülen suyunun, yoldan tek tük geçip giden arabaların, her şeyin ama her şeyin sesini- olanca karanlığıyla boğup yok etmişti. Gelip arsızca dudaklarıma konan ve oradan geleceğe dair acıları erkenden fısıldayan felaket tellalı kelimelerce yaratılmış kâfir bir sessizlikti bu. Ne benim suskunluğumdandı, ne de Levent'in duyduklarıyla içine düştüğü şaşkınlığından. Saniyeler geçtikçe büyüyor, doymak bilmez bir kara delik misali kendi kötücüllüğü haricinde kalan her şeyi yutup yok ediyordu. Ben o sözleri ağzımdan çıkarmakla teslim olmuştum zaten sessizliğe. Silkinip karanlık ağırlığı üzerimden atan, sonrada omzuma attığı okkalı yumrukla beni de çekip çıkaran Levent de olmasa, sanki oracıkta bütün umutlarımı daha başından alıp götürüverecek gibiydi. “Saçmalama lan!” dedi hiddetle, “Ağzından yel alsın, hayırlı konuş biraz!”
Konuşmak kolay ya, sanki o kelimeleri ben söylememiş gibiydim. Kendi dilimden, onun başıbozuk sözlerinden ürpermiştim. Neden sonra zoraki bir gülümsemeyle:
“Tamam, tamam. Şampiyonluk görmeden hiçbir yere gitmem zaten, merak etme” demiş ve dağıtmaya çalışmıştım üzerime çöküp kalan sevimsiz ağırlığı. Meğer o sözlerin kapkara gölgesi beni kuşatacak, bir daha hiç gitmeyecekmiş. Meğer haklıymış, ben gerçekten de dönmeyecekmişim.
...Yoksa ben müjdelenmiştim. Sıradan bir faniye verilecek en yüce ödülle, şahadetle ödüllendirilmiştim. Kelimelerin taşıyamayacağı, anlatamayacağı, kalplerin sezemeyeceği, gözlerin göremeyeceği bir ferahlığın; sonsuz ve ilahi bir saadetin eşiğindeydim. Apaktım.
Ecdadın inancıyla, imanıyla, kanıyla, canıyla vatan eylediği toprakların dirliği için kefeni boynunda çarpışmak nasipmiş bana. Anca bir ay kalabildiğim Mardin Savur'un vatan toprağına, onu savunurken düşmek.
...Kimseye duyuramayacağım ama âlemlere asılıp kalacak sesimle son bir kez haykırdım “Bursaspor” diye, “Ankaragücü” diye!
“Şehidin Emaneti BursAnkara” kitabından alıntıdır.
Şehit edilişinin 17. yılında Teksas Tribünü'nün Abdül Ağabeyi Şehit Asteğmen Abdülkerim Bayraktar'ı Salı günü saat 19:30'da Pınarbaşı'ndaki şehitlikte kabri başında anmaya gidiyoruz. Yıllarca hayal ettiği, adına besteler yaptığı şampiyonluğu göremeden aramızdan ayrılan Abdül Ağabeyimiz'e şampiyon Bursasporumuz'un kupasını götürüyoruz. Abdülkerim Bayraktar ve şehitlik ziyaretine tüm Bursasporlu taraftarlar davetlidir.
Bursasporum.com