Ünal Karaman: "Bu Şehri Ölene Kadar Terk Etmeyeceğim..."
Konya Et Balık Kurumu'nda çalışan memur bir babanın oğlu olarak açmış gözlerini dünyaya. Doğuştan yetenekli olduğunu fark etmeden, sokak arası futbolcularının son 'büyük' temsilcilerinden biri olacağını hiç aklına getirmeden top kovalamış 13 yaşına kadar.
Evin en küçüğü olmasa belki de futbolcu olmayacaktı, zira bir ramazan akşamı iftar sofrasının pidesini almak için fırına onu göndermeyecekler ve o pide kuyruğunda arkadaşının "Oğlum et balık genç takım kuruyor, yarın seçmeler var gidelim mi?" davetini almayacaktı. Memur baba zaten oğlunun okuyup adam olması konusunda ısrarlı ve kararlıdır, top da neymiş. Ertesi gün seçmelere gider ve hemen fark edilir. Sonra Konya İdman Yurdu, ardından Gaziantep ve Malatya günleri.
Malatyaspor'da oynarken sakatlanır ve bir hafta Malatya Devlet Hastanesi'nde yatar Ünal. Doktorlar iyi beslenmesini ve her sabah taze süt içmesini önerirler. Ünal'ın daha önce hiç tanımadığı bir Malatyalı köylü kadın, ineğini hastane bahçesine kadar getirip sütünü sağarak taze taze Ünal'a içirir! Bu 'insanlık' hali Ünal'ı Anadolu insanına 'bağlayan' en büyük işaretlerden biri olacaktır.
Malatyaspor'da oynarken Milli Takım'ın da en popüler oyuncusu olarak sivrilen Ünal'a ülkenin 'tabii senatörler düzeninin sahipleri' talip olmakta gecikmez. Ama sert kayaya çarptıklarını anlamaları çok zaman almaz. "Parayla her şeyi satın alabileceklerini zanneden insanlardan hiç hazzetmedim, etmem" der ve karakteriyle örtüşen tek takım olarak gördüğü Trabzonspor'a imza atar. Aşağıda bu imzanın da öyküsünü okuyacaksınız.
Geçen sezon başlamadan Ankara'daki bir turnuvanın ardından katılımcı 6 takımı sormuş ve hocamdan fikir almıştım. Karaman, izlediği 6 takım içinde en çok OFTAŞ'ı beğendiğini, Rize'nin işinin zor olduğunu söylemişti. O gün içimden gülmüştüm, başka gülenler de olmuştur ihtimal. Bu nedenle bu yıla dair "Denizli ve Hacettepe'nin işleri zor" uyarısının dikkate alınmasında adı geçenler açısından yarar olduğunu söyleyelim ve söyleşiye geçelim.
Hocam sondan başlayalım, lig ne olur?
Çok büyük aksilik olmazsa ilk 4 belli. Yönetim şekilleri ve bazı tercihler sıralamayı belirler. En hazır gözüken Galatasaray. Milan Baros bence Nonda'ya çok gol attırır.
Trabzon'la başlamadan, sağda solda sizin aslında Trabzonsporlu olmadığınız söyleniyor, bu sizi rahatsız ediyor mu?
Türkiye'nin en gözde oyuncusuyken Trabzonspor'u seçen ve o şehirde 9 yıl yaşayan, her sezon İstanbul takımlarının transfer etmek için akıl almaz yollar denemesine rağmen Trabzon'dan ayrılmayan birine söylenecek söz mü bu sizce? Zaman zaman sorunlar yaşadım, ayrılmak istediğim de oldu Trabzon'dan, ama her seferinde bir şey beni Trabzon'da tuttu. Trabzonsporluluk daha nasıl olur? Maddi ve manevi her tür baskıya rağmen bu şehirde kalmak Trabzosnporluluk değilse, başka ne diyebilirim ki?
Trabzon nasıl takım kurdu sizce?
Bir iki değişiklikle ligin en güçlü takımı olabilirler.Yıllar sonra ilk defa çok doğru bir hamle yapılıp doğru isimlerin takıma kazandırıldığını düşünüyorum ve geleceği parlak görüyorum. Selçuk, Caner, Nuri Şahin, Ceyhun Gülselam ve adı şu an aklıma gelmeyen pek çok 'değeri' daha kariyerlerinin başında önermeme rağmen almadı Trabzon, geç ve çok paralarla da olsa yine de Selçuk ve Ceyhun gibi oyuncuların çok doğru seçimler olduğuna inanıyorum.
Trabzonspor şampiyon adayı olabilir mi?
Ersun hoca çok doğru bir takım çıkardı bana göre. Bazı kritik maçlarda Ceyhun'u da Hüseyin'in yanına çekerse Trabzon takımı gol yemez ve Yatara-Gökhan-Isaac ve Umut dörtlüsünden yapacağı seçimle mutlaka golü de bulur. Sağ kenar biraz aksıyor gibi görünüyor ama Tayfun gibi bir alternatifi de var hocanın. Ben Trabzon'dan çok umutluyum
Eskiye dönersek, Türkiye'nin en flaş oyuncusu iken sizi Trabzon'a sürükleyen hangi duyguydu? Para olmadığını söylemenize gerek yok, bu biliniyor.
Karakter olarak zoru başarmayı seven bir yapım var. Yel değirmenleriyle savaşan Don Kişot'a hep sempatiyle baktım ve kendimde hep bir parça buldum O'ndan. Hayatımın hiçbir döneminde işin kolayına kaçmadım. Tabi Trabzon'a karşı Anadoluluktan beslenen bir sempatim de vardı. Sayın Mehmet Ali Yılmaz başta olmak üzere, 4 büyük kulübümüzün yönetimi de benimle özel olarak ilgileniyordu. Ama dediğim gibi beni Trabzon'a sürükleyen görüştüğüm kişilerin karakterleri ya da sundukları şartlar değil; kendi karakterimde var olan 'zoru başarma' duygusu ve duruşudur. Ben Anadolu insanında saklı olan güzelliklere aşığım. Zaman zaman sorunlar yaşasam da, Trabzonsporlu Ünal olmaktan ve o şehirde yaşamaktan dolayı en küçük pişmanlığım olmamıştır. Daha 10 gün önce gizli gizli Trabzon'a gidip eski dostlarla buluşup balık yedik ve eğlendik. Hayat; dostlarla paylaşılan zaman ise ve ben İzmir'den Trabzon'a 'uçuyorsam' bir balık keyfi için, başka söze , gerçekten, gerek var mı? Benim Trabzonsporluluğumu sorgulamaya kalkanlar kendi Trabzonsporluluklarıyla benimkini tartma cesareti gösterebilir mi? Bir şehre duyulan aidiyetin referansı nüfus cüzdanıysa, kabul ben bazıları kadar Trabzonlu değilim. Ama yaşadığı ve yaptıkları ortada olan Ünal Karaman'ın kente duyduğu sevgiyi ölçmek kimsenin haddi değildir. Bir anımı anlatmak isterim şimdi; Trabzon'daki 5. yılımın sonunda, dedikodulardan da bunalmış bir halde şehirden ayrılmaya karar vermiş bir ruh hali içindeydim, kafamda bitirmişim yani. Akçaabat'ta Nihat Usta'nın orada köfte yemişiz..
Güzel miydi hocam?
Kötü soru sordun. Neyse kalktık gidiyoruz tam, 5-6 yaşlarında bir kız çocuğu geldi yapıştı bacaklarıma. "Ünal abi sakın bizi bırakıp gitme" diye ağlıyor sızlıyor. Ertesi sabah uçağa binip gideceğim ve bir daha dönmeyecektim güya, o sevimli kız bana el sallayarak dedesiyle içeri doğru giderken, ben yakındaki bir telefon kulübesinden kulübü arayıp "sözleşmeyi hazırlayın imza atacağım" dedim ve yine Trabzon'da kaldım. O an anlamıştım ki, bu şehirde beni tutan, beni çeken bir şey var ve ben bu şehri ölene dek terk edemeyeceğim..
İstanbul takımlarına iyi direnmişsin hocam.
Bu karakterle ve yaratılışla ilgili bir şey. İstanbul takımlarını idare edenler bana para=güç le değil de, insani başka şeylerle gelselerdi belki İstanbul'da da top oynardım. Ama onlar benim karakterim hakkında fikir sahibi olmak yerine her seferinde önüme daha fazla para koymayı yeğlediler, e haliyle olmadı tabi. Hatta bir seferinde rahmetli Ekrem Dürüst benim av merakımı bildiği için 357 Magnum tabanca ve Yivli av tüfeğiyle beni "kandırmaya" çalışmış ama ben yine Trabzon'u seçmiştim. (Hoca bunları anlatırken gökyüzünde dans eden bulutlara kilitliyor bakışlarını ve belli belirsiz "demek ben trabzonsporlu değilim diyorlar ha" cümlesi dökülüyor yerlere,
darmadağın..)
Ümit Millilerde çok başarılıydınız, sonra kötü bir Konya deneyi yaşadınız?
Konyaspor zor durumdaydı ve bu koşullarda yapılan teklifi reddetmek çok şık olmayacaktı. Memleketim zor durumdayken seyirci kalamazdım ve elimi taşın altına koydum. Takım benim kurduğum bir takım değildi, bir iki takviye yapmamıza ve iyi bir başlangıca rağmen sonra anlaşılmaz bir düşüş yaşadık. Forvette yaşadığımız sıkıntı ve Neca'nın gitmek istemesi planlarımızı bozdu açıkçası. Bunu kimseyi suçlamak için söylemiyorum, bilakis Konya halkı ve yönetimine bir kez daha teşekkür ederim aracılığınızla. Bazı "kilit" oyuncularımızdan da beklenen verimi alamayınca bırakmaya karar verdik. Bu da bir deneyimdi benim için, gerekli dersleri çıkardığımı söyleyebilirim
Fenerbahçe? Beşiktaş?
Aragones kendi oyun kurgusunu kurmak istiyor ve bu son derece doğaldır. Ama eldeki oyuncu kadrosunun hocanın kurgusuyla örtüşmesi gerekir. Marco'nun boşluğunun doldurulması ve Güiza'nın yanına çok iyi bir forvet alınması Fenerbahçe'nin olmazsa olmazları bana göre. Güiza tek forvet oynayacak tipte değil, ama iyi bir partnerle birçok maçta hat trick yapabilecek beceriye sahip. BJK'nın 2-0 dan 3-2'lik galibiyeti çok abartmaması gerek. Delgado'nun klası tek başına bir takımı sürüklemeye yetmez. Takım olarak daha fazlasını yapabilecek kapasiteye sahipler ve bu kapasiteyi işler hale getirmek de Ertuğrul Sağlam'ın görevi.
Diğer takımlar?
Tv görüntüleri çok belirleyici olmaz ve yanıltabilir. Ama Denizli ve Hacettepe'nin işleri zor gibi. Gaziantep'i ve 2-0 kaybetmesine rağmen Ankara'nın oyun kurgusunu beğendim.
Hedef?
Elbette kısa ve uzun vadeli planlarım var. Ama nihai hedefim Atatürk'ün işaret ettiği şekilde sporcular yetiştiren bir futbol enstitüsü kurmak. Başarılı sporcuları yetiştirirken, diğer yandan da okuyan, araştıran, kendini sürekli yenileyen ve aşmaya çalışan sporcu fotoğrafına da de katkı yapmak istiyorum.
Son söz?
Ünal Karaman şunu kanıtlamıştır: Güç, her insanı satın alamaz!
