Onları ne kadar düşünüyoruz?
- Çok mu kiloluyum? Zayıflamam gerek.
- Vücudum sarkmış , derhal spor salonuna gidip kendime çeki düzen vermeliyim.
- Yüzümü hiç beğenmiyorum, tanrım ben neden çirkinim!
- Hmm, bu yemek sanki biraz kokmuş, yemiyorum...
- Ben pırasa sevmem ki !
- Bu ekmek sertleşmiş, asla yemem...
Birçoğumuza tanıdık gelmiştir bu ve bunların türevi cümleler. Fütursuzca ve nereye gittiğini düşünmeden sarfettiğimiz milyonlarca cümleden yalnızca birkaç örnek.
Hani derler ya bardağın boş tarafı, dolu tarafı. Onların bardaklarında bakabilecekleri dolu bir kısım ne yazık ki bulunmuyor. Oysa ki bizler, bizlere lütfedilen şeyleri o kadar çabuk gözden çıkarabiliyoruz ki. İsyan etmeye, beğenmemeye o kadar alışmışız ki. Bu duygu gözlerimizi kör etmiş ve etrafımızda olup bitenleri göremez olmuşuz. Oysa onların beğenmek ya da beğenmemek gibi bir seçenekleri hiç olmadı...
Yemek seçiyoruz ya hani "Ben hiç yemedim, sevmiyorum" şeklinde süregelen tümceler silsilesiyle. Hani o fahiş programlarda bağıra bağıra söylüyor ya insanlar "Yemek bu, eleştireceğiz tabi" gibilerinden.
Ama onların eleştirme ya da sevip sevmeme şansları da yok...
Bazen yeni aldığımız bir elbiseyi 2. ya da 3. giymeden sonra "Eskisi kadar hoş durmuyor" diyerek atık listemize ekleyiveriyoruz. "Ne olacak canım alıveriririm yenisini" diyoruz zihnimizde parlayan o çalım duygularıyla. Onların atabilecekleri bir giysisi de yok...
Çok kederleniyoruz, çok dertleniyoruz. "Kız arkadaşım terketti, içerim bu akşam" deyip milyonlarımızı savurup sabahlara kadar körkütük oluncaya dek içiyoruz. Ne büyük dert tanrım! Daha büyüğü olamaz; diye düşünüyoruz. Buna içilmez mi yahu? Ancak onların içebilecekleri bir "suyu" bile yok...
Beğenmiyoruz kendimizi. Kolumuzu, burnumuzu, bacağımızı, elmacık kemiklerimizi, göbeğimizi. Ama çok da takmıyoruz. Herşeyin bir çaresi var nasılsa. Yaptırıveririz bir estetik; olur biter. Ama onların kendilerine bakacak aynası dahi yok...
Merak ettiniz mi kim onlar? Aslında hepimiz biliyoruz, tanıyoruz onları, yılllarca açlıktan ölen siyahi çocukları... Ancak onlara önem vermekten o kadar aciziz ki unutuveriyoruz 3-5 dakika sonra. Ama onlar unutamıyor yaşadıkları koşulları. Ve birçoğu da hafızalarında taşıyarak gidiyorlar ebedi alemlerine. Hangimiz biliriz aç kalarak ölmeyi? Hangimiz biliriz hergün biraz daha erimeyi? Nasıl bilelim ki. Hayat bize güzel nasılsa...
Bu yıl da her yıl gibi yüzbinlerce çocuk aç kalarak öldü kara kıtada. Bu yıl da birçoğu daha hayata "merhaba" bile diyemeden kapadı gözlerini. Bir şeye sahip olma duygusu, yarını düşünmeden uyuyabilme duygusu,tokluk hissi, kendini sapasağlam; hani deriz ya taş gibi hissetme duygusu. Birçoğu bunların hiçbirini tadamadan hergün biraz daha eriyerek yumdular gözlerini.
Biz ne mi yaptık onlar için? Hergün biraz daha kendimize önem vermeye başladık, hergün biraz daha ufacık şeyleri dert etmeye başladık, hergün biraz daha sahip olduklarımızı beğenmeyip isyan etmeye başladık.
Son birkaç satırla tamamlamak istiyorum yazımı. Hayatın kıymetini bilmediğimiz, kendimizi ufacık şeylerden dolayı üzüntülü hissettiğimiz anlarda lütfen birkaç saniye de olsa onlar gelsin aklımıza.
Bu bir yardım kampanyası yazısı gibi gelebilir, hayır değil. Bu hergün daha da isyankâr olan genç arkadaşlarımız için "Böyle yaşamlar da var" yazısı. Sizlerden tek ricam bu yazıyı vakit geçirdiğiniz platformlardaki genç arkadaşlarımıza da ulaştırmanız. Hepsi o kadar...
Hayat herkese farklı koşullar sunuyor. Ne kadar şanslı olduğumuzu görmek bu kadar zor mu...
Sevgilerimle
Selman Öztürk
Fotoğraflar:
http://img29.imageshack.us/img29/157...hildsudan2.jpg
http://img196.imageshack.us/img196/4143/611starving.jpg
http://img256.imageshack.us/img256/1...childsudan.jpg
http://img23.imageshack.us/img23/487...ingchild4b.jpg
http://img25.imageshack.us/img25/8629/starvingchild.jpg
http://img7.imageshack.us/img7/9533/59714211.png
