(üstteki yazının devamı)

KRALLIKTAN DEMOKRASİYE Mİ GEÇİLİYOR -II-
------------------------------------------------

Aynı şekilde 1987 yılında Bulls'un -yanlış hatırlamıyorsam- 7.sıradan seçtiği Scottie Pippen'da kariyerinin ilk sezonunda çok az süre alan ve gelecek vadeden genç bir forveti. Jordan'ın yanına 2. bir süper yıldız sıfatıyla değil; Jordan'a yardımcı olsun diye verilen her görevi kabule hazır bir çaylak olarak geldi ve majestelerinin yanında oynadıkça bir süper yıldıza dönüştü. Bu da montaj değil, orjinal birliktelik...

Keza Shaquillie O'Neal inanılmaz bir rakamla Los Angeles'ın yolunu tuttuğunda, aynı yaz Lakers takımı liseli gencecik bir oyuncuyu draft etmişti. Gelecek vadeden bu oyuncunun adı Kobe Bryant'tı. Kobe ilk yıllarında az sürelerle ve kenardan gelerek katkı yaptı. Rüştünü ispat edip süper yıldıza dönüşme sürecine girdiği andan itibaren VOLTRAN oluştu ve üst üste üç şampiyonluk geldi. Başlangıçta tamamen orjinal bir birliktelikti. Ne zaman ki; VOLTRAN'ın baş kısmını oluşturan siyah aslan olmak istiyorum; yahut IŞIN KILICINI artık elime almak istiyorum muhabbeti başladı; VOLTRAN arıza çıkardı ve sonunda aslanlar farklı gezegenlere savruldu.

Elbette bütün VOLTRAN hikayeleri fabrika çıkışlı değil... Bugüne kadar farklı gezegenlerin koruyuculuğunu üstlenen aslanların bir araya gelme ve MONTAJ bir VOLTRAN oluşturma kararına ilk defa rastlamıyoruz. Son LeBron hadisesinden evvel bu teşebbüslerden üç tanesi beni çok heyecanlandırmıştı. İlk heyecanlandığım MONTAJ VOLTRAN hadisesi 1996 yazındadır. Majesteleri anlamsız beyzbol macerasından geri dönmüş ve kendisine ait emaneti geri almıştır. Onun yokluğunda bu fırsatı iyi değerlendiren Hakeem Olajuvan iki yüzüğü parmağına çoktan geçirmişti. Üstelik 2. yüzüğü aldığı sezon yanında kolejden takım arkadaşı Cleyde Drexler'da vardı. (1994 yazında Drexler'da Houston'a gelmiş ve 2. şampiyonlukta pay sahibi olmuştu.) Fakat 94-95'i şampiyon kapatan Hakeem-Drexler birlikteliği; değil 95-96 sezonunun 72 galibiyetli Bulls'una karşı çıkmak, batının çıkıştaki ekibi Payton-Kemp ikilisinin başını çektiği Seatle'a bile dur diyememişti. Şampiyonluğun tadını bir kere alan Hakeem ve Drexler o sene finale bile yürüyememenin acısını yaşadı ve bir hamle istediler. Olabilecek en iyi hamle geldi: CHARLES BARKLEY... Bireysel olarak herşeyi başarmış fakat 93 finallerinde Jordan'a toslamış bu efsane forvet Arizona çöllerine elveda deyip Texas'ın yolunu tutuyordu. Üç tane efsane, üç tane NBA tarihinin en iyi ELLİ OYUNCUSU arasına girmiş süper star, üç tane ŞÖHRETLER MÜZESİ üyesi büyük basketbolcu bir araya gelmişti. HAKEEM-DREXLER-BARKLEY... Fakat şu gün itibariyle baktığımda bu bile bugün Miami'de olanların tam ifadesi değildi. Bir kere VOLTRAN'ın parçalarından ikisi zaten bir arada oynuyordu ve bir şampiyonluk yaşamışlardı. Üstelik o ikisi kolejden takım arkadaşıydı. Yeni katılan aslan sadece bir taneydi; Barkley... Herşey bir yana, her biri 30 yaşını çoktan geçmişti ve kariyerlerinin sonuna yaklaşmışlardı. Yani bireysel olarak tek başına bir takımın patronluğuna soyunacak yaşı da, egoyu da geride bırakmışlardı. Fakat bu bile inanılmaz heyecan oluşturdu.

O sene Houston lige fırtına gibi başladı. Rekora göz dikmiş gibiydiler. Ama sakatlıklar o kadar erken başladı ki... Birisi iyileşiyor, diğeri sakatlanıyordu. Üçünü bir arada görebilmek için neredeyse playoffları bekleyecektik. Playofflarda ilk turu rahat geçtikten sonra 2. turda bir önceki sezon elendikleri, batının son şampiyonu Seatle'la karşılaştılar. NBA tarihinin en unutulmaz serilerinden biri yaşandı ve "süper üçlü" 7.maçta batı finaline yürümeyi başardı; Payton ve Kemp ikilisi son maç teslim olmuştu. Batı finalinde ise Karl Malone-John Stockton ikilisi kariyerlerinin ilk finalini yaşamaya and içmiş gibilerdi ve yine unutulmaz, yedi maçlık bir seri oldu. 7. maçta Stockton ağırlığını koyu ve Houston'ın bu takıma yakışmayan vasat gardı Matt Maloney'i darmadağın etti. Oysa bir önceki seride Matt Maloney kariyerinin en muhteşem serisini oynamış, Payton karşısında boyundan büyük işler yapmıştı. Bu defa Stockton buna izin vermedi ve ilk MONTAJ VOLTRAN teşebbüsü batı finali 7.maçında arıza verdi.

Ertesi sezon süper üçlü şansını bir defa daha denedi ama sakatlıklar iyice başlarına bela oldu. Zaten yaşları 35'i geçmişti. Drexler o sezon basketbolu bıraktı. Onun yerine dağılan Bulls kadrosundan Pippen'ı kadroya dahil edip, bir de onunla denemek istediler ama bu "yaşlı VOLTRAN"da hiçbir netice vermedi. Zaten önce Barkley, sonra Hakeem basketbolu bıraktı. Beni ilk heyecanlandıran MONTAJ-VOLTRAN böylece hayal kırıklığı ile neticelenmiş oluyordu.

İkinci defa 2003 yazında heyecanlandım. Lakers üç yıl üst üste şampiyon olduktan sonra Kobe-Shaq kavgası tahammül edilmez boyutlara ulaşmış ve 2003 batı yarı finalinde elenmişlerdi. 2003 yazında iki hamle birden geldi: Payton ve Malone bir yüzük hevesiyle alacakları paradan büyük fedakarlıklar yaparak Kobe-Shaq ikilisinin yanına koştu. 1998 all-star'ında batı takımında ilk beş başlayan dört efsane, 2003 yazında Lakers'ta buluşmuşu. Sezon başlamadan aksilikler başladı. Önce Kobe'nin tecavüz davası... Sonra Shaq'la aralarında demeç savaşı... Fakat herşeye rağmen normal sezona -tıpkı Houston'ın yukarıda bahsettiğim üçlüsü gibi- fırtına misali başladılar. Ama yine onlar gibi sakatlıklar erken baş gösterdi. Karl Malone en az 30 maç kaçırdı. Shaq muhtemelen 20 maç... Kobe yine birçok maç kaçırdı. Öyle ki, bir ara takımın tek yıldızı olarak Payton kaldı. (O sanırım hiç maç kaçırmamıştı...) Bu arada Payton 35, Malone ise 40 yaşındaydı. Mart ayında süper dörtlü bir araya geldi ve ard arda gelen galibiyetlerle yine de konferansı makul bir yerde bitirdiler. Batı yarı finali 5. maçında Derrec Fisher'ın mucizevi 0.4 saniye şutuyla Spurs'e elenmekten kurtuldular; batı finalinde o sezonun MVP'si Garnet'in Minesota'sını fazla zorlanmadan geçtiler. Karşılarında Detroit vardı ve herkes Lakers'ın şampiyonluğuna kesin gözüyle bakıyordu. Ama asıl VOLTRAN tüm zamanların en iyi takım oyunlarından birisini sergileyen Detroit'ti. Karl Malone'un da sakatlanması, Kobe'nin ilk üç şampiyonluğun aksine bu final serisinde MVP olmak adına sahaya çıkması gibi gerekçeler de eklenince Pistons Lakers'ı paramparça etti. MONTAJ-VOLTRAN yerle bir olmuştu.

Beni heyecanlandıran üçüncü MONTAJ-VOLTRAN hikayesi 2007 yazında faaliyete geçti. Ben ki yıllarca Ray Allen için Seatle'ı takip ettim; Garnet için Minesota ile ilgilendim, Pierce için Boston'ı izledim. Süper üçlü bir araya gelince heyecanlanmamak mümkün değildi. Ama doğrusu bahsettiğim örnekleri hatırlıyor ve korkuyordum. Fakat BAŞARDILAR. Onlar başardı. Ray Allen, Paul Pierce ve Garnet üçlüsünün ne büyük bir işe imza attığını, ne büyük zorluğun altından kalkmış olduğunu bu sezon en iyi anlayacak olanlar, LeBron, Wade ve Bosh'tur. Görecekler ve takdir edecekler. Sporda her zaman 1+1=2 olmaz. Bazen 1+1=5 olur; bazen SIFIR... “Haydi, birleşelim; aslanlar bir araya” demekle VOLTRAN olmuyor. Yani, “haydi güçlerimizi birleştirelim, birimiz hepimiz, hepimiz birimiz için” yeminleri Alexander Dumas’ın şövalye romanlarında olduğu kadar spor sahalarında hayat bulmuyor. Muhtemelen 2007 yılında değil, mesela 2002 yılında bu üç isim bir araya gelseydi, inanın bu uyumu asla bu düzeyde yakalayamazdı. En büyük avantajları oyun olarak en olgun yıllarında bir araya gelmekti. Ne Houston'ın süper üçlüsü veya Lakers'a gelen Malone ve Payton kadar yaşlıydılar; ne de istatistikle yatıp kalkacak kadar toy... Atabilecekleri kadar sayı atmışlar, defalarca all-star seçilmişler, en iyi beş listelerine bir şekilde girmişlerdi. 300-500 sayı fazladan atsalar n'olurdu, atmasalar n'olur?... Tam bu noktada, 30 yaşın ilk yıllarında bir araya geldiler ve başardılar.


LeBron, Wade ve Bosh çok büyük bir yükün altına girdi. Yukarıda anlattığım olumlu ve olumsuz neticelenen hiçbir hikaye onların durumuyla aynı değil... Başta dediğim gibi, böyle bir hadise daha önce görülmedi. Her biri gençliğinin zirvesinde; her birinin ispat edeceği çok şey var önlerinde; her birini bekleyen sayısız bireysel ödüller duruyor ve onlar bunları ellerinin tersiyle itip, küçük bir kentin kralı olma ve hatta çeşitli savaşlarla krallıklarını büyütüp hanedanlığa, imparatorluğa dönüştürme fikrini bir kenara bırakarak, büyük bir ülkenin YASAMA-YÜRÜTME ve YARGI organı olmayı tercih ediyorlar. İlk defa bu genç yaşta KRALLIĞI elinin tersiyle iten ve CUMHURİYET’in güçler ayrılığı fikrine yelken açan süper yıldızlar görüyoruz. Şüphesiz bu geçiş hiç kolay olmayacak. Bir kere ahali krallığın normlarına alışmış, Cumhuriyet düzeni onların bu genç yıldızlardan beklentileriyle çelişebilir. Diğer yandan; kurumlar arası uyum sağlanırsa bir beş yıl huzur içinde ülkeye bolluk yağar ama kurumlar arası çatışmalarda ülke bölünme tehlikesiyle karşı karşıya kalabileceği gibi, ahali isyan edebilir, demokrasi kesintiye uğrayabilir ve darbeler görebiliriz. Bu bir devrimdir. Örneği görülmemiş bir hadisedir. Yarım kalan devrimler önce devrimi yapanların başını yer. Finalin bile başarısızlık kabul edileceği noktada durmanın, yani başlar üzerinde bir giyotinin gölgesiyle dolaşmanın baskısını ne kadar kaldırabilecekler. Bu baskı altında DEMOKRASİNİN gereklerini ne kadar aksiyona dönüştürebilecekler. Hepsi bir soru işareti… Bekleyip göreceğiz. Son haftalarda Miami’de yaşananlar bir VOLTRAN oluşturma işinin bile ötesinde…

Herkes kendi baktığı açıdan logoları oturtmak kaydıyla haklıdır. Kimisi korkak diyor, kimisi doğru yaptı diyor. Doğrusunda yanlışında değilim; ama bu yapılan büyük bir cesaret örneğidir. KRALLIKTAN DEMOKRASİYE GEÇİŞ kadar büyük bir kumardır. LeBron başta olmak üzere, başarısızlık durumunda bütün şöhretleri çökecektir. Başarırlarsa HALK KAHRAMANI olarak çılgınca alkışlanacaklar, başarısızlık halinde darağaçları onlar için kurulacaktır.

Şu durumda ne desek boş... Bütün NBA’in en iyi 10 aktif oyuncusundan üçü aynı takıma geldi. Bosh’u bir tarafa bırakalım; bütün NBA’in en iyi ÜÇ oyuncusundan ikisi bir araya geldi. Bakalım; YASAMA-YÜRÜTME ve YARGI uyum içinde şekillenebilecek mi? Bakalım; aslanların modelleri ve biçimleri VOLTRAN’ı oluşturmaya müsait mi? Burası NBA… Hiçbir şey, hiç kimse için kolay değil… Ama bir gerçek var ki; her şey bu üçlünün elinde… Ya bu devrimin sonunu getirecekler; ya bu devrim onların sonunu… Bu hikayenin sonu görmeye değer. Önyargılarımızdan arınalım. Onları izlemeye devam edelim.

Hakan YAMAN
11.07.2010


 İLAVE: Yazıyı tamamladıktan sonra birçok süper üçlüyü unuttuğumu gördüm. Ama zaten konu çok fazla uzayacaktı. Bunlardan bazılarına arkadaşlarla beraber alt sayfalarda değindik. Ama bir tanesi var ki, hatırlamamak olmaz. 1983 yılında tarihin en ezici şampiyonluklarından birisini yaşayan (Playofflar boyunca sadece bir maç kaybetmişler) PHILEDELPHIA SIXERS, 1983-84 sezonunda ünvanını Boston Celtics'e kaptırdıktan sonra o yaz draftta büyük bir seçim yapıyor: CHARLES BARKLEY... Bu seçimi yapan Sixers kadrosunda MOSES MALONE ve JULIS EİRWING (Dr.J) VARDIR. O Moses Malone ki, tüm zamanların en iyi pivotları sıralandığında kesinlikle ilk altıya girer; asla 7.sıraya düşmez. O Julis Erwing ki, tüm zamanların en iyi smallforvetleri sıralandığında kesinlikle ilk beşe girer, asla 6.sıraya düşmez. O Charles Barkley ki, tüm zamanların en iyi power forvetleri sıralandığında kesinlikle ilk beşe girer, asla 6.sıraya düşmez. İşte bu üç isim aynı takımda buluştu. Peki başarı geldi mi? Hayır... Çünkü Moses Malone ve özellikle Julis Erwing en iyi yıllarını geride bırakmıştı; Barkley'in ise en iyi yılları henüz gelmemişti. Yani bu süper üçlünün birlikteliğini de, LEBRON-WADE-BOSH üçlüsünün durumuyla bir tutamayız.