Yaşayarak Öğrenmek....

Bir gün Napolyon düşman askerlerinden kaçarken, bir
bakkal dükkSnına girmiş. Bakkala hemen kendisini
saklamasını emretmiş. Bakkal da Napolyon’u müsait
bir yere saklayıp, biraz sonra gelen düşmanları da
‘Az evvel biri koşarak şu tarafa kaçtı.’ diye
savuşturmuş.
Nihayet biraz sonra Napolyon’un muhafızları
yetişmişler. Bakkal ömründe bir daha
karşılaşamayacağı Napolyon’a sormuş: ‘Efendim, af
buyurun ama merak ettim, ölümle bu denli burun
buruna gelmek nasıl bir duygu?’
Napolyon birden öfkelenmiş. ‘Sen kim oluyorsun da
benimle böyle dalga geçercesine konuşabiliyorsun?’
diye bağırmış. Hemen askerlerine, adamcağızı kurşuna
dizmelerini emretmiş.
Askerler bakkalın gözünü bağlayıp, karşısına
dizilmişler. Mermiler namlulara sürülmüş, artık
‘ateş’ emri verilecek... Adamcağız içinden ‘Ah, ne
yaptın sen? Şimdi ölüp gideceksin diye düşünürken,
arkadan bir çift el uzanmış, gözündeki bağı açmış.
Karşısında Napolyon varmış. Tek cümleyle cevaplamış
Napolyon: ‘İşte böyle bir duygu!’
Yaşayarak öğrenmek, bedeli en yüksek öğrenme
biçimidir.

cok güzel yapmis adam. Büyük bi felsefe bu...hayatin her yerinde kullanilabilir bence.

vay be süper bişey :)

bende icimden geciriyodum napolyonda amma nankör ha hikayenin sonunu okuyunca anladim ne yapmak istedigini sagol arkadas