30 bin liraya taksitle bedelli askerlik

[Flawless Victory]

Valla herkesin işi gücü var, erteledikleri var, kaybettikleri var, herkes benim hayatım başka hayat diyebilir. 8-9 kişilik ailesini geçindiren, yatalak anne babası olan askerler var, bu sadece bir örnek, o adam askere gidiyor 15 ay ve benim hayatım başka hayat, sorumluluklarım var, askere gidemem 15 ay diyemiyor. Neyse çok konuşmayayım moralim bozuluyor. Herkesin düşüncesi kendine göre haklıdır.

[Sekopej]

Valla herkesin işi gücü var, erteledikleri var, kaybettikleri var, herkes benim hayatım başka hayat diyebilir. 8-9 kişilik ailesini geçindiren, yatalak anne babası olan askerler var, bu sadece bir örnek, o adam askere gidiyor 15 ay ve benim hayatım başka hayat, sorumluluklarım var, askere gidemem 15 ay diyemiyor. Neyse çok konuşmayayım moralim bozuluyor. Herkesin düşüncesi kendine göre haklıdır.

Yaşanmış bir olaydır, bir askerim vardı, haftasonu nöbetçiydim ve annesi bana ulaştı, askerin ananesinin vefat ettiğini söyledi ve çocuğu ananesi büyüttüğü için, cenazesini bekletecekleri, gelme ihtimali olup olmadığını sordu. Asker çarşıda olduğundan, haftasonu olduğundan ve izin verme işi beni aşan bir konu olduğundan ertesi gün yani pazartesi günü bölük komutanına söyleyeceğimi ilettim. Ertesi gün oldu, ben ilettim, defalarca annesi o gün beni aradı, istirahat günümde ve istirahatli olduğumdan dolayı da gelişmelerden haberim yoktu.

Ertesi gün öğrendim ki, izin vermesi gerek komutan bir türlü imzalamamış izin kağıdını, acemi askerler oldukları için izne ayrılmaları kolay değil ama istenildiğinde gönderiliyor, gönderilmek pek istememiş. Ve ertesi gün başka telefon geldi bana teyzesi tarafından, çocuğun annesi fenalaşmış, beyin ölümü gerçekleşmiş ve makinaya bağlı yaşatılıyormuş. Hal böyle olunca izin en acilinden verildi ama çocuk gidene kadar annesi vefat etmiş, çocuk görememiş.

10 günlük iznin ardından çocuk yine benim nöbetçi olduğum gün geri döndü ve öğle arası olduğu için ve nöbetçi olduğum için izin kağıdını benim imzalamam gerekiyordu. Yemekhanede beni buldu, ben çocuğa bakamıyordum bile, siz vaktinde gönderseydiniz belki annemi teselli ederdim ve onu kaybetmezdim der diye. Çok zorlanarak nasıl olduğunu sordum, iyi değildi haliyle ve anlattıklarıyla ben de kötü olmuştum, babasını senelerdir görmüyormuş, annesini kaybetti ve bir kız kardeşi varmış o da engelli. Ben hala isyan edecek diye beklerken, bir isteği olduğunda ki hali vakti pek yerinde de değildi, para, telefon lazım olduğunda gel dediğimde, hiç bir isteğim yok, sağ sağlim vatan borcumu ödeyip, sonra kardeşime bakacağım, önce vatan dedi. O lafından sonra boğazım düğümlendi ne yemeğimi bitirebildim ne de başka bir şey diyebildim çocuğa.

Emrah'ın dediği gibi, orada ne yaşamlar var, ne acılar ne zorluklarla karşılaşanlar var ama orada dostluk da var. Arkadaşlarının o askeri uzaktan heyecanla beklemeleri benimle konuşurken ve onun üzüntüsünü samimi olarak paylaştıklarını görmem de, onun adına sevindiğim bir noktaydı.

Ama geleceğim yer farklı, önceki mesajımda demiştim ya, parası olan her türlü kayrılıyor diye, acemi ama parası olan başka bir askerin de, izin istediğinde ki acemilerin evci çıkmasına da izin verilmez normalde, bu adam hafta içinde bile dışarı çıkıp, ailesini görebiliyordu, evet ailesi, ailesi 3 aylığına gelip oraya taşınmıştı.

Göz göre göre bu tür pek çok kayrılma yapılıyorsa, en azından zenginin parası alınsın da, gariban her türlü gariban çünkü...