Bu günden itibaren Türkiye'de Medical Park adlı hastahaneler zincirinden herhangi birine girersem iki gözüm önüme aksın.
Bunu bu kadar net söylüyorum. Bu gün anneannem rahatsızlandı sabaha karşı. Annem ve babam telaşlanarak hastahaneye götürdüler. Bafra'daki Medical Park yani MediBafra'ya götürdüler. Tam net bir bilgim yok ama ilk müdahale olarak basit işlemler yapılmış ve şimdi eve gidin öğlenden sonra 1 buçukta gelin film çekelim demişler. Annemlerde, anneannemi alıp eve getirmişler. Anneannem evde tekrar fenalaşmış ve tekrar hastahaneye götürmüşler. Bu sefer anneannem için 2 kere kalp krizi geçirdi denmiş. Ki bu esnada anneannem evde bağırmaya başlamış yanıyorum diye falan. Ve hastahaneye tekrar götürdüklerinde tam 2 kere kalp krizi geçirdi denmiş.
Bunun üzerine hastahaneye yönetimiylede babam uzun süre tartışmış. Çünkü anneannemin şeker ve tansiyon hastalığıda var. Bunun üzerinede kalp krizi gelince zaten vücudu artık bittim demiştir. Her neyse babamla uzun süre tartıştıktan sonra Samsun'a sevk edildi anneannem. Biraz öncede haber geldi vefat etti diye

. Çok üzgünüm gerçekten. Hani 87 yaşında artık kurtardı bile diyebiliriz. Son 1-2 senedir zaten birton hastalıkla uğraştı. Kurtardı demek geliyor içimden ama genede çok çok üzüldüm.
Daha 2-3 gün önce koluna girip arabaya bindirdik teyzemlere giderken. Şimdi ise vefat etti. Dünya işte. Hepsini geçtim şuan annem eve geldğinde onu nası sakinleştiricem onu düşünüyorum.
Ama daha Medical Park hastahanelerine gidip muayene olursamda adım Tolga değil. Böyle rezillik olmaz. Hep televizyonlarda görürdüm hastahanede yanlış müdahale, hastahanede yatak yok diye hasta kabul edilmedi, yanlış tedavi uygulandı vs vs. Bunu yapanları varya alıcaksınız dayaktan öldürüceksiniz. Yazıktır. Belki anneanneme tam bir müdahale yapılsa hastahaneye geldiği gibi yatırılsa herşey çok farklı olurdu.
Hep annem derdi '' oğlum anneannenle resmimizi çekte bilgisayara at hatıra kalır diye. '' bende hep çekeriz ya diyordum. Bunun gibi küçük ama benim için çok önemli olan şeylerden dolayı şuan vicdan azabı çekiyorum.
Hepsini geçtim benim bir dayım var. Yüzünü suratını unuttum zaten. En son 2000 senesinde Türkiye'ye geldi. O seneden beri Türkiye'ye adımını atmadı. Şuanda haberi almıştır mutlaka. Şimdi otursun ağlasın. Birkere bile anasını ziyarete gelmedi.
Allah Rahmet eylesin. Anneannem benim ya. Çok üzülüyorum.