Ben ve Yaşlı Teyzeler
Ben ve Yaşlı Teyzeler
Bakıyorum etrafıma. İnsanlar… İnsanlar… Her yer insan kaynıyor. Herkes kendi derdinde. Alışveriş yapanlar. İnsanlar… Onlar da etraflarına bakıyorlardır kesin.
Düşünüyorum… Acaba düşünen var mı benim ülkemde… Herkesin suratı asık… Mutsuzlar insanlar. Yürürken bakıyorum yüzlere. Herkesin suratında genel bir asıklık. Halinden kimse memnun değil. İtiraz edemiyor benim insanım. Yüce devletim ya onu aç ve susuz bırakırsa… Parasızlık, yoksulluk, açlık kol gezerken insanlar niye gülsün ki. Ağlar tabi herkes. Bu genel surat asıklığı ile ilgili bir şey anlatmak istiyorum sizlere.
Ankara’dan Bursa’ya bayram tatili için geliyorum. Şehrin içi artık kazılmaktan, deşilmekten, ancak bir türlü bulunamayan çözümlerden dolayı berbat halde. Eskisi gibi değil benim Bursam. Bakıyorum. Her yer yeraltı treni için kazılmış. Belediye biraz daha emecek kanımızı. Belediye otobüsü ile 10 dakikalık yol için 2 ytl para veriyorsunuz. Binmedim otobüse hiç bu gidişimde. Ancak o son gün. Ankara’ya döneceğim gün. Şehir içi servisleri halkın canını ve kanını biraz daha emmek için kaldırmış olan belediyemiz, terminal otobüsü diye 80 model bir şeyi gezdiriyor. Bizim oradan terminal normal otomobille 10 dakika falan sürerken terminal otobüsü ile tam 1 saat 15 dakika. Otobüsün kapasitesi 40 kişi. Ancak otobüse 130 kişi doluşmuş durumda. Ne oluyor belli değil. Kadının biri diğer bir kadına çarpıyor. Pardon demeyip önüne baksana diyor. Ve söz dalaşına giriyorlar. Tam bir sinir harbi. İçimden koltuğunda rahatça oturan ve ismini bilmediğim belediye başkanına neler diyorum? Biz sana ne yaptık? Bir ben mi diyorum bunu? Otobüste tam 130 kişi var. Benim yanımda başka bir grup daha var. Onlar yaşlı teyzelerim benim. Hayattan bir beklentisi kalmayan, çoğunluğu çocuklarını evlendirip muratlarına erişen, artık ölümü bekleyen teyzeler. Teyzelerden biri artık içi dolduğundan insan alamayan otobüsün içinde bağırır:
“Yeter artık biz de insanız!!!”
Sessiz çığlığım bu benim… Biz insanız. Bunu bilin artık. Bizi emmeyin. Emmeyin. İnsanlar… Sizler, hayattan bir beklentiniz olduğu için sindiriyorsunuz, ama benim gibilerin artık sabredecek gücü kalmadı. Benim de hayattan beklentim var. Ama konuşmazsam, yazmazsam, iletişim olmazsa, ülkem bir yere gelemez ki…
Şu anlık sadece teyzeler ve ben varız… Ama ilerde düşünen insanlar, tabuları olmayan insanlar, artık sorunları söylesinler. Ben ve yaşlı teyzelerim varız şimdilik.
Ben artık yüzü gülen bir toplum istiyorum.
Football Manager 2006&2007&2008 Türkçe Dili Çevirmeni & Çevirmen Ekibi Yöneticisi - Turksportal Site ve Forumları Eski Yöneticisi