Şehir dışındaydım... Maçı uzun zaman sonra kalabalıkların arasında, bir kafeterya da izledim... Atmosfer staddan farksızdı... Sanki Kadıköy'deymiş gibi alkış, tezahürat... Futbolcular ve stadımızdaki 50 bini aşkın taraftar kadar bizim kafedeki Fenerbahçeliler de oyunu yaşadı, tempo tuttu, yoruldu... O an düşündüm ki; yıllardır bu taraftar hiç ama hiçbir şampiyonluğu bu kadar çok istememişti... Bu coşkuyu bundan 9 yıl önce, Mustafa Denizli ile gelen 2001 şampiyonluğunda görmüştüm... Antep maçını 3-0'dan 4-3'e getiren sinerjiydi bu... Aynı sinerjidir ki, "bitti" denilen bir sezonu adeta "küllerinden" yeni baştan canlandırdı... Mesela 2006'daki Denizli faciasında bu sinerji hiçbirimizde yoktu... İki yıl üst üste gelen şampiyonluğun sonrasında mağrur bir rehavetti yaşadığımız... Ve 14 Mayıs 2006'da bunun sancısını yaşadık... Şimdi öyle değil... Fenerbahçe taraftarı yıllar sonra bu kadar ateşli, istekli, arzulu... Kadıköy'de trübünler 2001'den bu yana ilk defa bu kadar ses çıkardı... Kafeteryada da bunu gördüm...


Ve sahada oynanan futbol... Yıllar sonra trübünlerin özlediği, sağlı sollu bindiren, dikine, hızlı ve etkili paslarla rakibi allak bullak eden, rakip daha çıkmadan topa basan, kısacası taraftarın sinerjisini ayna gibi pırıldatan harika bir futboldu... Geçen hafta Kasımpaşa maçının ilk yarısını "piknik futboluna" benzetmiş ve 2.yarıdaki o müthiş baskıyı anlatırken "bu oyunu 90 dakikanın en az 60 dakikasında oynarsak bizi kimse durduramaz... Biz şimdilik 90 dakikanın 20 dakikasını böyle oynadık ve bu bile Kasımpaşa'yı yenmeye yetti" benzeri şeyler yazmıştım... Cumartesi akşamı bahsettiğim futbolun bir fazlasını hemde 90 dakikanın en az 50-55 dakikasında oynayan takımımı tebik ediyorum... İlk yarı izlerken benim başım döndü... Umarım aynı sinerjiyi haftaya Ankara deplasmanına da taşırız diyeceğim ama arada bir kupa maçı var... Eminim ki, kafeyi ayağa kaldıran onlarca Fenerbahçeli de tıpkı ben gibi "tam şampiyonluğa kenetlenmişken bu kupa finali de nerden çıktı" diye aklından geçiriyordur...